Dag 19: We zitten in de helft

Hallo allemaal, 

whoop whoop, alweer vrijdag! Wat gaat de tijd hier razendsnel.
Gisteren was er een hevig onweer. Het heeft wel 2 uur geduurd! Jaja, het was de moeite. Luide knallen gevolgd door felle weerlichten. Jack (de hond) vond het niet zo fijn! Hij heeft heel veel schrik van het onweer. Hij wil dan steeds binnenkruipen, maar dat mag niet. Sjonge jonge en anders zo een waakhond. 
Gelukkig heeft de stroom het niet begeven, maar alles moet wel preventief uitgetrokken worden. Want vooral de laptops, radio's, tv,... gaan stuk wanneer de stroom uitvalt. 

Vandaag liep om 5u45 de wekker af. Aangezien ik gisteren door het onweer niet mocht douchen, moesten we dus een beetje vroeger opstaan om ons te wassen. Zalig zo 's morgens vroeg! We zijn direct wakker voor de rest van de dag. 
En het buikje is ook al wat beter. Ze hebben hier gelukkig zacht toiletpapier (Mieke Roose) De doddekes worden gebruikt door de kindjes. (Trouwens: ondanks dat er toiletpapier is in het schooltje kuisen de kindjes steeds hun poep met gras af.)
Om 6u30 vertrokken we weer richting Masoyi. Allesinds, dat was toch het plan. We reden het wegje naar beneden en we waren nog niet halfweg, of wat lag daar?
Gewoon een boom op de weg. Hij was door het onweer afgebroken en lach dwars over de weg. (zie foto's) We konden er met de auto niet onder, dus er zat niets anders op dan de mannen die in het bos de bomen omhakken te gaan halen. Zo gezegd zo gedaan. De auto keren en hup terug naar boven naar de bosmannen. Dat was nog een heel spel! We kwam dus boven en zagen de twee mannen die we nodig hadden. Annemarie dacht dat ze iets gingen halen, dus ze reed de oprit op en ging naar binnen naar Daniël. Maar blijkbaar was de tweede poort niet open en kwam ze rond. Dus tegen de tijd dat iedereen het goed doorhad, stonden de mannen al ver in het bos. Daniël maar bellen naar die mannen om hun te zeggen dat ze eerst op de weg die boom moesten omhakken. 
We zouden de mannen dan maar in het bos gaan halen. Hupla, auto in en naar het bos. Wegje achteruitrijden, hobbel, bobbel, steen,... Maar geen mannen te zien. Nog eens bellen, geen antwoord. Wat een gedoe van 's morgens vroeg. Daniël slechtgezind, Annemarie die al wat ambetant werd. Sjongejonge! Dan maar terug naar beneden, wie weet zijn ze dan het pad afgestapt om de boom te zoeken. En ja hoor, de mannen stonden de boom al fijn om te zagen. Hij was tegen de telefoondraad gevallen dus hij hing zo wat scheef. Foto's maken!
Hup na een kleine 10 minuten was de weg weer vrij. We zijn dan nog een beetje verder gereden, want ook daar hing er een afgebroken tak. Nadat de mannen ook deze hadden weggedaan moesten we hen nog teru naar het bos brengen natuurlijk. 
Hupla, allemaal de auto in en terug omhoog naar het bos. Hobbel, bobbel, steen,... Helemaal naar omhoog het bos in. Mannen afzetten en dan nog terug naar de lodge, want deze was nog niet vast en het hek stond nog niet aan. Toch nog snel een koffie dacht Annemarie. En ik had even tijd om nog eens naar toilet te gaan ;)
Om 7u40 konden we vertrekken richting Masoyi. 

8u30 Oef, zonder verdere obstakels zijn we er geraakt. En Delsie was al les aan het geven! Hoera.
Ik nam snel wat spullen en Annemarie reed door. Ik was klaar om een dagje te observeren. 
Ze deed het best goed! Je ziet dat ze echt wil leren. Ook al is het veel gewoon hetzelfde van wat ik heb gegeven. Er is vooruitgang. 
Ze was net begonnen met de klas in twee te splitsen. De kleintjes mochten op een groot hart stukjes papier kleven. Terwijl ging zij met de grote kinderen tellen. Ze had zelf kaartjes meegebracht met hoeveelheden op een de getalbeelden op handen. Goed hoor. Nadien was het tijd voor voorbereidend schrijven. Ze had voor iedereen een blaadje gemaakt met daarop een appel, een appelsien, een banaan en een tomaat. Ze had tussen deze voorwerpen lijnen getekend die de kinderen moesten nadoen. (overteken) Ze had er ook telkens het woord bijgezet en enkel de eerst twee letters geschreven. De andere letters had ze zo met stipjes getekend zodat de kinderen het zelf moesten schrijven. Voor de kleintjes was dit veel te moeilijk, maar kom ze hadden weer eens een potlood vastgehad. Voor de grote was dit oke! Je zag dat het nog moeilijk was, maar het lukte wel. 
Het enige probleem was, hou je vast, ze had de voorwerpen ook een kleur gegeven. Je denkt dan, een rode appel, een oranje appelsien, een rode tomaat en een gele banaan. Nee nee! Een blauwe appel, een groene appelsien en een oranje banaan. Sjonge jonge. Het strafst van al: Na de activiteit (tijdens de break) zei ik haar dat dat wel niet kon, vooral omdat ze de kinderen de woordjes ook aanleerde. Ik zei dat dit wel heel verwarrend voor hen was, want een appel is niet blauw en hij zal het ook nooit worden. Een banaan is niet oranje en een appelsien is ook niet groen. Ze kwam nadien met een blaadje bij mij en vroeg of ik er de juiste kleur wou bijschrijven! Er staat dus een appelsienenbomen in de tuin van de school! En een banaan hebben de meeste kinderen altijd bij. En tijdens de speeltijd kregen de kinderen allemaal een appel. Ale ik moest mij even inhouden van lachen.

De rest van de dag verliep goed hoor! Ze glunderde ook helemaal toen ik haar dat zei. Ze is mij heel dankbaar dat ik haar wil helpen, want ze heeft alles van mij geleerd zegt ze. Ze vroeg zelfs mijn gsmnummer, zodat ze mij nog kon bellen als ze vragen had. Dat heb ik toch maar afgewimpeld. Ik heb gezegd dat in nog wel eens zal terugkomen om te kijken hoe het hier dan gaat. 

Om 16 uur was Annemarie er om mij te komen halen. Ze was met de kleine bakkie ("mijn" autootje). En dat op die puttenweg in Masoyi, een hele klus om terug naar boven te rijden. We reden direct door naar Nelspruit, we zouden in de Mall nog wat inkopen doen voor de klas. Daar is een grote cna en daar hebben ze zo vanalle spullen. We kochten, plastiek folie om zaken te plastificeren, grote vellen papier, dik papier, lijm, insteekmapjes,... Het was een rekening ;) Nadien vroeg Annemarie of ik geen zin had om hier te blijven eten. Zo gezegd, zo gedaan, we gingen in een kiprestaurant, je raadt het nooit, kip gaan eten! Met frietjes! Ooh dat is zo lang geleden! Maar de Zuid-Afrikaanse frietjes zijn toch lang niet zo lekker als de Belgische! De kip was wel heel lekker. De kruiden die ze hier gebruiken zijn echt geweldig. Ik moest van Annemarie ook nog een gaatje laten. Dus dat deed ik. Wanneer alles op was, namen we nog kip mee naar huis voor Daniël en Stefano, want die waren niet mee ;) Het gaatje was bedoeld voor een ijsje! Hmm. Een softijsje met een carameltopping. Heerlijk! 
Het rare is hier ook, de chocoladesaus (Annemarie nam dit) en de caramelsaus worden hard wanneer je die op ijs doet. Dat had ik nog nooit gezien. Maar dat is hier dus in Zuid-Afrika wel zo. Dat wordt lekker krokkant. Hemels.

Dan was het toch wel tijd om naar huis te gaan. Terug met de bakkie richting lodge. En dit verliep niet zoals gepland! De lichten van de bakkie werken blijkbaar niet meer! We hebben er dan ook nog niet mee in het donker gereden, dus we wisten dat niet. Aj aj aj! Zonder lichten naar huis! En het was nog een hele eind! Ook wetende dat hier nauwelijks verlichtingspalen staan. Het was me de rit wel! Overal zijn er putten op de baan, maar die konden we natuurlijk niet zien. Het was op goed gevoel putten ontwijken en terwijl goed kijken of we de juiste straten namen. 
Maar we zijn er in één stuk geraakt! Hoeraaaaa!

Even skypen met mama en papa, maar de webcam werkt niet. Sjonge jonge! 
Zij maar praten en ik maar typen. Niet echt de ideale conversatie. 
Nadien een telefoontje naar meter, dat we nu even tijd hebben gevonden om het blog aan te vullen.

Deze avond nog een beetje rustig en morgen weer een nieuwe dag! Deze zal niet zo rustig zijn, maar dat hoor je morgen wel :)

Zoen,
Hilke

Juf Mieke Roose:
De mensen kunnen hier leven, dat bewijzen ze elke dag. Ze stellen het gewoon met veel minder dan wij. Ze hebben ook gewoon andere dingen dan wij. 
Het leven is hier zeker en vast een stuk goedkoper dan in België. Ga maar eens naar de supermarkt hier en je bent maar half zoveel kwijt als in België. Hoewel niet alles hier goedkoper is. Kledij bijvoorbeeld is hier niet noodzakelijk goedkoper. Je hebt hier goedkope klerenwinkels, maar er zijn er even goed waar je zoveel betaald als in België of zelfs meer. Er is zeker een standenverschil, maar dit is al veel verminderd. Vroeger was er een groot verschil tussen blank en zwart, rijk en arm. Nu is dat al meer gestabiliseerd. Er zijn heel wat rijke zwarte mensen. 
Ik weet niet meer of ik er vorige week iets heb van gezegd, maar Annemarie is toen naar een businessman geweest voor de papieren van het project. Die man is rijk. Waar hij woont (een buitenwijk aan Witrivier) het is niet normaal! Die ganse buurt, je herkent het niet. Het ene grote huis naast het andere. De straten mooi aangelegd, een golfterrein,... Je vergat even dat je in Zuid-Afrika was. Maar het is niet voor iedereen weggelegd. Jammer genoeg. 
Er zijn heel wat plaatselijke supermarktjes waar de mensen hun eten kunnen kopen. Daar kan je echt voor een spotprijs drinken en eten kopen. Het zijn ook lokale mensen die het openhouden. De mensen hier kopen vaak ook hetzelfde. Rijst of millipap. En dat is dan hun eten. Maar dit kost nu eenmaal niet veel. En de mensen zijn niet beter gewoon. Ze zijn zeker met heel weinig tevreden. Het kan inderdaad niet anders. Ik heb nu de luxe dat ik mijn leventje in België kan vergelijken met de mensen hun leven hier. Maar zei kunnen niet vergelijken. Ze weten wel dat er rijke mensen zijn, zeker en vast, maar daar stopt het ook. 
Je kan die mensen wel wat eten geven, maar er is ook zoveel jaloezie. 
Ik zal jullie morgen het verhaal van Themba vertellen (daar ga ik morgen naartoe)
Ik hoop dat het een beetje duidelijk is?