Dag 22: En alweer een nieuwe week

Hi everyone,

waaw, alweer de start van een nieuwe week. De tijd gaat hier razendsnel!
Hopelijk wordt het een week zonder onweer ;) Want dat is nu wel het enige dat hier niet zo fijn is.

Deze morgen liep de wekker alweer af om 6 uur. Maar het was nog donker in mijn kamer. Meestal wanneer de wekker gaat, schijnt het zonnetje al volop op het raam. Maar vandaag niet. De zon was nergens te bespeuren. Overtrokken... En zelfs koud! (20°) Voor het eerst moest ik een trui aantrekken! Kan je je dat voorstellen?
Meter, je vroeg of ik al bruin zag en je zei ook dat het niet kon dat ik na zo een periode in Zuid-Afrika niet bruin naar huis zou komen. Ik beloofde je dat ik er werk van zou maken, maar sinds die belofte heeft het weer hier nog niet echt meegewerkt... Onweer, overtrokken, je ziet dit gebeurd ook in Afrika!

Na een klein ontbijt vertrokken we alweer richting het schooltje. En ook in Masoyi was het niet warm! De trui, die bleef dus mooi aan. 
Delsie zou vandaag starten met het lesgeven en de andere juf zou het na de speeltijd overnemen. Ik was benieuwd. 

Ik installeerde me op mijn bankje en ik had genoeg werk om me de ganse dag mee bezig te houden ;) Ik zou het gezelschapsspel dat ik vorige week maakte wat aanpassen, zodat ook de oudste kindjes het zouden kunnen spelen (op hun niveau). Nadien zou ik alles plastificeren, zodat het een hele tijd meekan. Het zou zonde zijn als het na twee keer spelen kapot zou gaan. 

Om 8 uur starte Delsie de dag en ik zat te plastificeren. Met één oog keek ik mee naar wat ze deed. Het was vandaag niet zo goed als vorige week vrijdag. Ze starte met de ochtendliedjes en met iedereen goeiemorgen te laten zeggen. Dit was oke. 
Dan ging ze de kinderen laten schrijven (pre-writing). Ik heb haar vorige keer al uitgelegd dat de kindjes de bewegingen dan eerst grootmotorisch moeten beleven. Zo is het voor hen eenvoudiger om ze om te zetten op papier. Maar dat deed ze nu helemaal niet. Ze gaf alle kindjes gewoon een blaadje en ze moesten streepjes zetten. Ze deed het zelfs niet voor. Er zaten een aantal kindjes gewoon naar hun blad te staren. De kleine kindjes die moesten samen op de grond gaan zitten en die mochten gewoon wat krabbelen. 
Na een kwartiertje mocht iedereen zijn blaadje afgeven. Bij sommigen stond het goed vol met streepjes, bij anderen niet. Ze heeft ook geen enkel kind geholpen of gecorrigeerd. Een beetje een gemiste kans. 

Na het voorbereidend schrijven ging ze met de kinderen rekenen. Ze zaten allemaal op hun plaatsje in de kring (nog steeds). En ze begon met het herhalen van de cijfers en nog eens herhalen en nog eens. Je zag de kinderen één voor één afhaken. Vooral de kleine kindjes. De oplossing wanneer de kindjes niet meer opletten? Hup, naar de keuken op de matras gaan zitten. En verder doen met de kinderen die wel nog aandacht hebben. Na 5 minuten zaten alle jonge kleuters op de matras. Ja, ze hebben veel bijgeleerd. Vorige week deed Delsie dit ook en vertelde ik haar dat de kinderen daar niets mee leerden. Dat er andere oplossingen zijn: ze een andere plaats geven (tussen de grote) hen eens laten bewegen,...
De kinderen hebben echt heel veel nood aan bewegen. Je kan hen ook al bewegend laten tellen. Maar soit, ik heb het haar dan nog maar eens verteld... Benieuwd of ze het nu begrepen heeft.

Nadien was het al tijd om naar toilet te gaan en dan havermoutpap eten. 
De kindjes eten dit echt graag! 
Wanneer de kindjes klaar waren met eten mochten ze buiten spelen. 

Na de speeltijd nam de andere juf het over en toen begon het hele circus pas. De juf starte met het liedje: "If your happy and you know it, clap your hands,..." De kinderen deden alles behalve mee. De helft lag op de grond of lag in de kring op de bank. Een ander stuk stond gewoon te dromen. Er waren twee kleuters die meededen. Ze kreeg de andere kleuters niet gemotiveerd. Het was eigenlijk erg om naar te kijken. Ik heb getwijfeld om in te grijpen, maar heb het niet gedaan. Ik hoopte dat ze creatief zou zijn en een oplossing zoeken om ze toch te motiveren. 
Helaas pindakaas! Dan maar een bal nemen en ermee naar elkaar gooien, maar ook dit was maar met 5 kleuters. De andere kinderen lagen op de grond te rollen. Sjonge jonge, het was duidelijk de kinderen hun dag niet! Er was er altijd wel eentje dat aan het wenen was... 

Na al dit gesukkel was het tijd voor een verhaaltje. De juf raapte al haar moed bij elkaar en zette de kindjes in de kring. Ze waren nu gelukkig wel geboeid, want ze had een boekje bij over dieren. Dat vonden ze wel fijn. Ze gingen zo dicht bij de juf zitten, dat de juf zelfs de tekst van het verhaal niet meer kon lezen. En de kindjes, die konden de prenten niet zien. Ze zetten ze een beetje verder achteruit, maar je zag ze zo altijd dichter kruipen. De juf las het verhaal ook zo snel, dat zelfs ik er de helft niet van verstond. Laat staan dat de kindjes, die geen Engels verstaan, wisten waarover het verhaal ging. Maar goed, ze heeft er wel haar tijd mee kunnen vullen en de kinderen waren geboeid. 
Ze legde het verhaaltje weg en de kinderen mochten spelen. 

Door dit alles is er één kleuter die geen van beide juffen geboeid krijgt. Meshack. De oudste kleuter van de klas. Hij valt er zo een beetje van tussen. Het is een snugger mannetje en is snel op alles uitgekeken. (Hij is het jongetje van op de filmpjes) Hij komt dan ook altijd naast mij aan het bureautje zitten en wil niet meedoen. Ik heb hem dan maar aan het werk gezet. Hij heeft nog wat verder leren knippen, hij heeft getekend, we hebben samen geteld,... Zo heeft ook hij nog iets aan zijn dag gehad. En hij vindt het geweldig om gebruik te maken van al het materiaal in mijn pennenzak! Niets zo leuk als er alles één voor één uitnemen en het eens uittesten. Op het einde van de dag kwam zijn mama hem halen en heeft hij als zijn werkjes die hij vandaag heeft gemaakt zo fier als een gieter laten zien. En toen ik zei dat hij ze in zijn schooltas mocht steken om mee te nemen glunderde hij helemaal. :)

De schooldag zat er alweer bijna op! Nog eten, even rusten en het was al voorbij. Zo snel gaat het hier. 
En mijn plastificeerwerk was net voor het eten klaar! Dat is kunnen passen. 

Na het eten en de platte rust werden de kindjes door de mama opgehaald. Ik ben dan de rest van de namiddag in het kantoortje gaan doorbrengen.
Ik had mijn computer bij, dus ik kon wat verder vertalen ;) Hoera!

Om 16 uur was Annemarie er om me te komen halen. Hup naar Witrivier, nog even naar KFC, daar konden we take away kip gaan halen om deze avond te eten. En nadien nog langs de supermarkt om nog wat eten voor de school. 
Nu zitten we hier in de lodge achter onze computer het blog aan te vullen ;)
En dan is de dag alweer bijna gedaan. 

Tot morgen,
Hilke

Jaja, ik werk hier zelfs op zondag, papa & mama, en dat terwijl jullie in jullie zetel lagen te niksen! 

Juf Mieke Roose, je blogberichtjes staan er zeker op, maar je hebt ze bij een foto gepost ;)
Oke, nu het antwoord op de vragen. Ik vrees dat ik ze niet allemaal kan beantwoorden, maar ik doe mijn best!
Fietsers zie je hier amper! Niet omdat de wegen te slecht liggen, maar omdat ze geen geld hebben om een fiets te kopen. De mensen verplaatsen zich te voet of ze liften. Je ziet hier altijd veel volk langs de kant van de weg stappen of zitten. 
Brommertjes heb ik hier nog niet gezien en ik denk dat met paard en kar iets is voor in de middeleeuwen, haha. Dat hebben ze hier ook niet, denk ik. Ik heb het in elk geval nog niet gezien. 

De kinderen hier zijn wel degelijk leerplichtig. En dit vanaf 7 jaar. Vergelijkbaar met België. Vanaf grade 1 moeten de kinderen hier naar school. 
De meeste kinderen gaan niet naar de kleuterschool! Ze gaan naar school vanaf grade 1. Rijk of arm, dat maakt niet uit, ze moeten allemaal naar de school en dit in uniform. In Masoyi alleen zijn er wel 7 lagere scholen. Dus de kinderen kunnen nog kiezen waar ze naar school gaan. Elke school heeft ook zijn eigen uniform (met anderen kleuren) De scholen zijn ook voor de arme kinderen. Hoe de arme mensen geholpen worden op het vlak van onderwijs weet ik niet, maar op andere vlakken is er wel degelijk een beetje hulp. 
Elke donderdag komt er een vrachtwagen drinkbaar water brengen bij de mensen. Iedereen kan dan zijn kannen en bakken buiten zetten en ze worden allemaal gevuld met drinkbaar water. De allerarmste krijgen en huisje van de staat. Dit is een stenen huisje met 4 kamers: een keuken-salon, een badkamer en twee slaapkamers. Niet iedereen heeft recht op zo een huisje. Hoe het juist zit weet ik wel niet. Maar je moet aan een aantal factoren voldoen.

Oej, de boom op de foto, geen idee ;) maar het staat er hier vol van. Het wordt gebruikt voor afsluitingen, meubilair, huizen te bouwen,... Het wordt in verschillende lengtes en diktes verkocht. 

De jeugd die komt vooral buiten op straat en dan spelen ze met elkaar. De mensen leven hier vooral buiten. Voetbal is hier de sport. Er zijn een aantal voetbalploegen. Het project heeft ook een voetbalploeg. Echte sportclubs heb ik hier nog niet gezien, maar ik ben ervan overtuigd dat ze er wel zijn. 

Het loon is hier bij de meesten schandalig laag. De meesten hebben de kans om door te groeien en dat is ook de bedoeling van het project. Ze kunnen hier een beetje leren om in het bos te werken en dan kunnen ze nadien misschien bij een bedrijf gaan werken. 

Van alles wat de regering doet ben ik niet op de hoogte. De wetten en dergelijke, geen idee. Ik denk dat er veel verschil is in waar je je bevindt. Hier is het nu een 'klein' dorpje. Er zal hier geen gerecht zijn denk ik. Maar wanneer je naar Pretoria of Johannesburg gaat, zal het allemaal al helemaal anders zijn. Daar kan Oscar Pistorius van meepraten ;)
Je ziet hier wel veel politie rijden. En er wordt hier ook gecontroleerd op snelheid. 
Daarvoor zijn er speciale speedcops.  Een gevangenis is er ook,  maar er lopen nog meer boeven rond, dan dat er vastzitten ;)

Ik hoop dat ik je toch een beetje heb kunnen helpen met wat antwoorden. Tot de volgende vraagjes.