Dag 23-24: alweer blijven slapen in Masoyi

Sanibonani!
Kunjani?

Maandag 27 juli 2015
Als we ’s nachts wat geroefel horen (in onze buurt of op ons dak) dan weten we intussen beter: hier loopt een aap of een bushbaby te zoeken naar iets eetbaars. Dan dromen we efkes: “Als we morgenavond een van onze (ondertussen over-) rijpe bananen in de tuin leggen, dan komt er misschien een bushbaby bij ons.” Blijven dromen dus en verder slapen. Maar deze keer was het anders. Nu werden we in onze slaap gestoord door een bekende stem die riep: “Ladies, time to wake up” Gelukkig hoorde die bekende stem bij de andere vrijwilligersgroep en konden wij ons nog eens zalig op onze zomerzij draaien en nog twee uur verder slapen. De groep van Asse werd om 5 uur gewekt om om 6 uur te vertrekken richting Masoyi. Om 6 uur vertrekken? Om 7 uur in Masoyi. Nu we het Afrikaanse ritme kennen, weten we dat we ten vroegste om half 9 kunnen vertrekken als Michaël, chauffeur van dienst vandaag, beide groepen moet vervoeren. Om 7 uur liep onze wekker af, zodat iedereen van ons de tijd had om te douchen. Want als je moet overnachten in Masoyi, waar nog geen sanitair voorzien is, is een korte douche vooraf een zaligheid. Neem het van ons aan. Niet alleen van die douche, maar ook van Maria’s ontbijt genieten we nu ten volle. Munt brigade, Maria! Zij komt uit buurland Mozambique. En aangezien chauffeur Michaël nog niet te bespeuren is, hebben we nog wat tijd om… jaja, wachten. Wachten op een relaxte manier… Voor elk wat wils! Lezen, zonnen, schrijven,… en tot slot een echte fotoshoot van ons elk met Maria. Maria, Maria, ik hou van jou, voor jou sta ik uren in de kou. Tijd om haar kookkunsten in Moyeni te ruilen voor de maaltijden in Masoyi. Genoeg verwend geweest tijdens het voorbije weekend. Back to reality. 
Moyeni en Masoyi, contrasten op alle vlakken. We zijn klaar voor ons tweede weekje Masoyi. Als Michaël komt ten minste… Om 9u45 horen we eindelijk de dubbelcap naar boven rijden. Maar wel volgeladen met droog gras. Ahja de paarden moeten ook eten. Nadat Maria de laadbak proper geveegd had, kon hij weer gevuld worden met de bagage en drie van onze oldies. Weg zijn wij. De rit van een uur boeit ons nog steeds. We blijven onze ogen uitkijken en alles als wel degelijke werkelijkheid aanschouwen. HEt is allemaal echt, baaie echt! Moyeni hoort bij White River, een stad, waar het vuilnis opgehaald wordt. Eens dichterbij Masoyi wordt het landschap overschaduwd door afval langs de weg. Geen zwerfvuil zoals wij kennen, maar werkelijk hopen afval… Simpel, dan rijden we niet langer langs een stort, maar wel in een trust, waar… Geen vuilniswagen komt. Regelmatig wordt het gewoonweg verbrand. Afval… Ook waar het schooltje is. Daar aangekomen krijgen we briefing van Mamkulu (haar naam in Masoyi, in Moyeni Annemarie) Een van onze taken is… afval sorteren. Eerst wel uitzoeken in de container wat wel nog kan dienen, wat stuk of niet compleet is, en dus weg mag. Zo komen we een heleboel computerschermen van de jaren stillekes tegen. Weg… allemaal weg… Zo gezegd, zo gedaan! Hilke rijdt mee met Michaël en het bakkie volgeladen met computerschermen naar het ‘containerpark’ van Nelspruit. Drie uren later kwam het bakkie terug. Hilke met een illusie minder. Geen containerpark zoals wij kennen, alles dus ook daar… op een hoop! 
Een van de taken was: alle voetbalkledij sorteren en telkens per ploeg inpakken. Ondertussen stikten onze naarstige naaisters, verder aan de gordijntjes voor het schooltje, de office en de rondavels. Twee onnies mochten alle kindjes, vandaag aanwezig, wegen om hun gewicht te noteren op hun fiche. Wat moest er nog gebeuren vandaag? Alle pannen en kookpotten, die we maar konden vinden in de container, controleren. Wat moest weg? (indien kapot of niet compleet) wat mag blijven? Wat nog kan dienen… Afwassen. 
Maar eerst komen eten! En wat schaft de pot? Bonen, paprika’s met pilchards in tomatensaus, op te eten met de handen of doppen met een boterham. Baaie lekker, echt waar, dat heeft gesmaakt! 
En dan afwassen! Ondertussen werd er nog geschilderd, door onze jonkies in de office. Alle klusjes geklaard vandaag! Ook de jongelui van Asse stopten.. Voor hen zat het er op in Masoyi. Zij mochten naar Moyeni. Wij blijven in Masoyi. En nu maken we het verslag met de onnies en susters rond het kampvuur in het veilige gezelschap van Mchiega en Aaron. Mchiega zorgt voor ons avondmaal. De pot millipap staat al op het vuur. En nu…? Jaja, wachten op Mamkulu, die met de andere groep naar huis is, en terug naar hier komt. We zien wel… 
Ons beddeke, gesjord door de bende van Asse staat alvast gedekt met onze slaapzak. Masoyi, het heeft iets… Iets baaie goed! 

Dinsdag 28 juli 2015
Gisteravond toch nog gewacht op Mamkulu, we zaten nu samen met Mchiega (Daniel) en de oldies weer even rond het kampvuur. Misschien dat we die gezelligheid wel zullen missen in België. We leerden ook wat astronomie: bepalen van het zuiderkruis in de sterrenhemel. Hierop baseren de schippers zich om te weten waar het zuiden is. We vroegen haar wat meer uitleg over het project. Waar gaan de sponsercentjes naartoe? Hoe meer Mamkulu vertelde, hoe meer bewondering we kregen voor haar en het project. Over de waterleiding vertelde we reeds, maar ze vertelde dat dit echt prioritair is, maar het is niet zo eenvoudig als we denken. De put van 100 meter is reeds geboord. Dit alleen al koste ongeveer 5000 euro. De pomp moet nog komen, maar we kunnen die niet zomaar installeren. Omdat de mensen rondom het schooltje heel arm zijn en de waterbevoorrading maar één keer per week (op donderdag) gedaan wordt, is water heel kostbaar. Daarom is men begonnen aan een omheining met muren en schrikdraad rond de schoolomgeving. Dit kost geld. Onze centjes zullen dus zeker gebruikt worden voor de verdere afwerking van de watervoorziening. Om nog meer geld bij een te krijgen is het een goed idee om toch wat slaapmogelijkheden te geven aan rondtrekkende avontuurlijke toeristen. De panoramaroute, Kruger en Swasiland liggen niet zo ver van Masoyi. Dus… Wie zin heeft in avontuur, en het echte Zuid-Afrika wil leren kennen, kan binnenkort logeren in één van de rondavels. Maar ja, die moeten ook gebouwd en geschilderd worden. De jongelui van de andere groep, bouwden aan de muur en verfden al enkele rondavels en wij hielpen hen daarbij. 
Wat hierbij ook belangrijk is, dat het project ook doet aan jobcreation. Vele mensen krijgen de kans om mee te werken in het project of opgeleid te worden in ruil voor een loon en onderdak. We vroegen of Mamkulu dan geen spijt heeft als medewerkers (vb, kleuterjuf) dan na een tijdje naar een meerbetaalde job gaan. Nee, was het antwoord, ze heeft een blij gevoel dat ze weer iemand verder heeft kunnen brengen. 
Goeiemorgen, morgen, goeie dag! Om half 7 werden we gewekt! Het was een koude nacht en sommigen bibberden in hun slaapzak, omdat het raampje in hun rondavel niet goed sloot. Daniël had al een vuurtje gemaakt, een pot met water opgezet en we konden ontbijten. Bokes met confituur, een banaan en voor sommigen een verse oploskoffie. Mamkulu vertelde dat er een spiksplinternieuw ziekenhuis opende tussen White River en Nelspruit. Onze susters waren in hun nopjes, want Mamkulu wilde wel met hen en Hilke gaan kijken. De andere onnies bleven in Masoyi. Dus onze groep werd opgesplitst. Om 7u30 vertrokken onze susters dan… En de anderen… Schilderen rondavels! De zon scheen fel en het was heel vermoeiend, maar zuren, nee, dat doen we niet. Soms wat frustraties, want werken oke, maar het juiste gereedschap vinden is soms een mission impossible. Maar we zijn fier op ons werk! We dachten al onze medesusters verloren gereden waren. Want ondertussen was het al bijna 15 uur en ze waren er nog niet. Maar ongerust waren we niet, want we weten ondertussen al, dat wachten in Afrika normaal is…
Het verhaal van onze susters:
Op weg naar het ziekenhuis hadden we nog een onverwachte passagier. Een echte Zuid-Afrikaanse inwoonster. We werden verwelkomd in een super luxueus nieuw ziekenhuis (geopend in oktober). Op een half uur tijd vielen we van het ene uiterste in het andere: Arm, naar rijk. Dit ziekenhuis was voorzien van de allernieuwst snufjes, interieur, medische apparatuur, en multimedia. Het ziekenhuis heeft een capaciteit van 100 bedden, maar gaf ons een non-actieve indruk. Tijdens de rondleiding geen patiënten, verpleegkundigen of dokters gezien. Dit privé ziekenhuis richt zich op de welgestelde bevolking. Er zijn verdere plannen om rond het ziekenhuis een winkelcentrum, universiteit en hotel te bouwen. Terwijl een paar kilometer verder geen wegen of stromend water of menselijke leefomstandigheden te zien zijn. Dit is zo onrechtvaardig en gaf ons toch wel een wrang gevoel. De armeren krijgen in het privé ziekenhuis wel de eerste nodige zorgen, en worden dan doorverwezen naar een kleiner lokaal ziekenhuis van de overheid. Daar hebben ze een capaciteit van 400 bedden. Terwijl ze de helft van de bevolking moeten weigeren en sommige patiënten aan hun lot worden overgelaten door een te kort aan professionaliteit en financiële middelen. Einde rondleiding: We kregen nog een ontbijt aangeboden in de cafeteria van het ziekenhuis. Daar kwam het hope-project ter sprake. Het zou toch mooi zijn moest zo’n rijk ziekenhuis ook de allerarmsten in Masoyi kunnen helpen?! Na dit gesprek trokken we richting Moyeni en daarna naar Masoyi.
Eindelijk, onze suster waren er. Nu konden we vertrekken naar Numbi. Hier bevindt zich een afdeling van het hope-project. Hier worden op dinsdagnamiddag en zaterdagvoormiddag life-skills georganiseerd. Dit is een beetje jeugdbeweging, waar de kinderen (vooral lagere schoolleeftijd) samen kunnen spelen. We namen frisbees, voetbal, voetbaltruitjes, parels en loombandjes mee. (met dank aan de sponsors!)
Toen we daar aankwamen waren de 30 kinderen over enthousiast om te parelen en armbadjes te maken. Fijn om te zien dat ze vlijtig bezig waren en wij ze dingen konden leren en helpen. Daarna terug naar Moyeni. Douchen! Na een heerlijke Sheppard’s pie en melktaart tijd om te slapen, want we moeten morgen weer vroeg op! 

Slaapwel! 
Zoen,
Onnies en Susters