Dag 26: De laatste dag in Masoyi

Hallo allemaal,

Vandaag was het al zo ver. Onze laatste werkdag in het schooltje ging van start. Aangezien we gisteren al goed hadden kunnen doorwerken, konden we ons vandaag veel bezighouden met de kindjes. Enkelen onder ons zaaiden nog pompoenen, butternut en courgetten. En ze waren blij! De wortelen en de kool dat ze vorige week zaaiden, schoten al op! Het rendeert. Joepie! Ook de laatste rondavel werd afgewerkt. Omdat al het werk erop zat, werden onze werkkleren en -handschoenen in de verbrandingsput gegooid. 

In het schooltje werd ondertussen heel wat plezier gemaakt! Heel wat spullen die we in België bij elkaar kregen (ballonen, medailles, maskers, toeters,…) werden op een speelse manier onder de kinderen verdeeld. Wat waren ze blij! Spelletjes spelen en cadeautjes krijgen… Een wereld die opengaat. Dat alles werd afgesloten met een feestje. En bij een feestje hoort… Taart! Taart voor iedereen! We aten gezellig samen… de kinderen, de juf, gogo dudu (oma) en wij. Hmm… taart eten met onze handen. Het is eens iets anders! 

We namen afscheid. Ieder kind kreeg nog een pakje met de overgebleven spullen uit België. (Nog eens bedankt aan alle sponsors!)
In de namiddag gingen we met vier een tweede keer naar het huis van een kindje. Deze keer konden we binnen! De oma was thuis en ontving ons met open armen. Het huisje, klein maar mooi ingericht, ligt op zo’n 10 minuten stappen van het schooltje. Er was een tv aan het spelen, er stond een grote koelkast, zetels, kasten,… Maar dit alles weegt niet op tegen het schrijnende verhaal van de oma. Mama was niet thuis. Zij was op zoek naar een job. De oma heeft wel een job… Een volunteering job. Zij wordt één keer per jaar betaald voor haar werk. En mer dit geld en 300 rand (zo’n 25 euro) per kind per maand, moeten deze mensen rondkomen. De lagere school is gratis, maar aangezien kinderen hier pas vanaf grade 1 verplicht naar school moeten, is de crèche en dus ons schooltje betalend. Veel is het niet, maar voor deze inwoners is het dus geen prioriteit. Met tranen in onze ogen, van het bezoek bij het kindje thuis en het afscheid van de school, reden we huiswaarts. We zullen het toch wel missen!

Vanavond sluiten we deze ervaring af en gaan we gaan eten! Hmmm naar de Spur… het beste ribbekesrestaurant ter wereld! (volgens Hilke) We gaan genieten!
Vanaf nu start het toeristische stuk van onze reis. 

Zoen en tot schrijfs,
Onnies en Susters

PS: Ilona, Ruth, Sarah: Ik heb vandaag Lethu en Secika gezien. Ze zagen er beiden fantastisch uit! Dikke knuffels van hen en ook van mij ;-)